ฉันรักที่จะยืนอยู่ตรงนี้ ตกหลุมรักกับเวที
ท่ามกลางเสียงเชียร์
และการปรบมือเหล่านั้นที่มีให้ฉัน
ทุกอย่างคือความเร่าร้อน
ต้องซ้อมต้องยากลำบากเพียงใด
กว่าฉันจะได้ก้าวผ่านกำแพงนี้ไป
จนถึงนาทีที่ฝัน
เมื่อผ้าม่านนั้นเปิดให้ฉันแสดง
เป็นคนเต้นไม่เป็น คนเดียวที่ไม่ทัน
ร้องไห้ตอนกลับบ้าน ซ้ำอยู่อย่างนั้นตั้งกี่ครั้ง
ร้องเพลงไม่เอาไหน ทำไม่ได้ดั่งใจ
ในบางวันก็สูญเสียทุกความมั่นใจไปมากมาย
คนอื่นๆ เมื่อมองไปเมื่อไร
ก็ดูจะเปล่งประกายกว่าฉัน
ความฝันต้องเกิด หยาดเหงื่อจึงได้มา
ใช้เวลาและค่อยเป็นค่อยไป ดอกไม้จึงบาน
คำว่าพยายาม ไม่เคยทำร้ายสักคนที่ตั้งใจ
ความฝันเท่ากับหยาดเหงื่อรินรดไป
เพื่อให้เหล่าเมล็ดพันธุ์นั้นเติบโต และสูงใหญ่
และคงต้องมีสักวัน จะได้ดั่งใจสมปรารถนา
ไฟบนเวทีและสปอตไลท์ เป็นค่ำคืนที่มืดลงไป
ให้โลกทั้งใบ คืนมาซึ่งความสดใส
เหมือนแสงอาทิตย์สว่างในใจของฉัน
รุ่นพี่สร้างไว้ได้ดีแค่ไหน
แต่ฉันก็จะสร้างสิ่งใหม่ ให้ดียิ่งกว่า
ด้วยโชว์ที่แสนตื่นตา
และได้ชื่อว่าเป็นโชว์ของฉันเอง
บางทีต้องหยุดพัก พอร่างกายเริ่มไม่ไหว
วันที่ต้องทุกข์ใจ จนไปแอบไปสะอื้นกี่ครั้ง
ไปโรงเรียนอีกแล้ว ซ้อมก็ยังต้องไป
ภาระในจิตใจ เริ่มจะหนักเกินไปทุกๆ วัน
แล้วจู่ๆ เสียงก้องในใจ อังกอร์จากใครกำลังเรียกฉัน
ความฝันเริ่มจากหยาดเหงื่อและน้ำตา
เหมือนยิ้มจากดอกไม้ ที่งดงาม ยามที่ฝนซา
กลีบบานไม่โรยรา เพราะมีวันนี้ด้วยความพยายาม
ความฝันนั้นเป็นบ่อเกิดแห่งน้ำตา
ที่ไม่เคยจะยอมแพ้ต่อเภทภัยลมฝนกระหน่ำ
แต่คำวิงวอนทุกอย่าง จะส่งให้บนฟ้าได้รับรู้
เต้นกันสุดชีวิต ทุ่มเทลงไป
ร้องกันสุดชีวิต สื่อด้วยหัวใจ
เพราะรักจริงใช่ไหม จงอย่าลืมมัน
ใส่ลงไปทุกอย่าง มีแรงเท่าไร Oh
ความฝันต้องเกิด หยาดเหงื่อจึงได้มา
ใช้เวลาและค่อยเป็นค่อยไป ดอกไม้จึงบาน
คำว่าพยายาม ไม่เคยทำร้ายสักคนที่ตั้งใจ
ความฝันเท่ากับหยาดเหงื่อรินรดไป
เพื่อให้เหล่าเมล็ดพันธุ์นั้นเติบโต และสูงใหญ่
และคงต้องมีสักวัน จะได้ดั่งใจสมปรารถนา